kasıb

sif. <ər.>

1. Heç bir var-dövləti olmayan, ehtiyac içində yaşayan adam, yoxsul (varlı, dövlətli əksi). Kasıb adam. – Kasıbdı, bayquşdu, yoxdu bir zadı; Heyif zəhmətinə, haqqı-sayına. A. Ə.. Müsəlmanlar kasıbdırlar, qeyri millətlərdən çox kasıbdırlar və bunun da səbəbi odur ki, müsəlmanların xərci çoxdur. C. M.. Bilirəm kasıb oğlanlarsınız, mənim əlimdəki qızlara evlənib onların nazını çəkə bilməzsiniz. M. S. O.. // İs. mənasında. Kasıbı dəvə üstündə böv vurar. (Məsəl). Varlı, kasıb bu dünyadan köçərlər; Yaxşını, yamanı görüb seçərlər. «Koroğlu» Kasıb düşmək – yoxsullaşmaq, kasıblaşmaq. <Məşədi Səttar> axır kasıb düşüb evini satdı. Ə. H.. <Dilara Bəhruza:> İndi birdən-birə kasıb düşmüş Dilaraya əfsanələr dünyası vəd edirsən! Ə. M..

2. Yoxsul, kasıbyana, kasıbvari; yoxsulvari. Bir azdan sonra kasıb bir süfrə açıldı. A. Ş.. <Vidadi:> Kasıb komacığım özümə yetər; Burda yazılmışdır yüzlərlə əsər. S. V..

3. məc. Zəif, naqis, qüsurlu. Ağıldan kasıb. Bilikdən bir az kasıbdır. – Bəlkə bu dil çox kasıbdır; Qucağına sığışmayır; Əsrin böyük fikirləri?. . B. V..

1. Bax kasıbvari, kasıbyana. <Alı kişinin> kasıbca süfrəsi həmişə dostların qabağında açıq olardı. «Koroğlu».

2. sif. məc. Kiçik, balaca, az. Canı var süddən bayaz; Kasıbca boydan bir az. Ə. C..